*****
U vreme slave, kada se treba posvetiti svom zaštitniku Bogu, na beogradskim večerama se uglavnom priča o politici, sa toliko strasti i žuči da se to ne bi moglo okajati dugogodišnjim postom i molitvama u nekom manastiru.
Beograđani koji slave pritom imaju i jedan veliki problem: budući da svako od njih ima rođake i prijatelje koji se politički nalaze od krajnje levice do ekstremne desnice, teško da mogu da ih okupe sve na jednom mestu u jedno veče, jer bi na slavi mogao da izbije građanski rat. Zbog toga su izmislili način da razdvoje goste, tako da desnica, na primer, dolazi prvog dana slave, levica drugog, a oni, politički neopredeljeni, trećeg dana, na ono što preostane od trpeze.
Ali nije samo to najvažnija promena u slavljenju krsnih slava. Od pamtiveka, to je bio intimni porodični praznik kome su sem ukućana prisustvovali još jedino najbliži rođaci, komšije i kumovi. Slava se sastojala od svečanog, ali ne i preobilnog ručka, kolača i veoma malo pića – tek reda radi.
Danas su se stvari iz osnova promenile, danas niko ne slavi slavu u podne ručkom, već se slavlje odvija isključivo uveče i traje sve do sitnih jutarnjih sati.
Beogradske slave su izgubile već odavno intimnu atmosferu i pretvorile se u grandiozne partije, na kojima često gost ne stigne da upozna domaćina, niti da pronađe od silnog sveta gde se služi slavsko žito.
Na beogradskim slavama danas služe konobari i garderoberke koje prihvataju kapute: kod mnogih su angažovani i čitavi orkestri sa pevačima, a sve više Beograđana slavi svoje slave po otmenim restoranima i kafanama.
Inače, dragi stranče, prihvatite poziv da odete na nečiju slavu jer nigde nećete više naučiti o Srbima i njihovom skrivenom duhu nego na njima, između gibanice kao predjela i kisele čorbe za trežnjenje pred zoru. MOMO KAPOR
Trenuci oslikani svetlošću 